Vasari Corridor!!

Maandag 10 juni ben ik extra vroeg naar school gegaan, want er stond veel op het programma. De laatste sieraden moesten vandaag worden afgemaakt, om nog op tijd te kunnen worden gefotografeerd door de fotograaf. Toen aan het einde van de dag alles voltooit was en ik de sieraden naar de fotograaf had gebracht, kon ik opgelucht adem halen! In totaal heb ik nu 10 sieraden voltooit.
Dinsdag 11 juni besloot ik om geen nieuwe sieraden meer bij te maken, maar eerst het boek te voltooien. Deze keus kwam goed uit, aangezien Doris met de schrikbarende mededeling kwam dat morgen de laatste dag is dat er op school gewerkt kan worden!

Ik moest nog een kaft bedenken voor het boek en het idee ontstond om die van aluminium te maken. Ik wilde het aluminium op een plek open zagen en open vouwen, zodat je mijn naam ziet. Dit slaat ook op de titel van mijn boek: Destroyed Beauty. Daarnaast wilde ik ook de rechte lijn terug laten komen. Ik kocht aluminium bij een klein winkeltje in de buurt. De man schrok en kende mij blijkbaar nog van de vorige keer toen hij er iemand bij moest halen die engels spreekt. Maar ditmaal kon ik met een paar woorden Italiaans en hij met een paar woorden Engels, het gesprek toch voeren!
Het was nog een hele klus om alle kaft delen uit te zagen, te vijlen en te vlakken; voor het maken van 4 boeken.
Tijdens de lunch ben ik naar een verborgen tuin gelopen, die maar twee keer per week open is: Giardino del Palazzo di Vivarelli Colonna. Een prachtige tuin, met veel bloemen, beelden en een mooie fontein.

Aan het einde van de middag kwam Federico de fotograaf, met de foto's en ik was blij verrast met het professionele resultaat. Nu kon ik de digitale versie van mijn boek afmaken.

Klasgenoot Hana had in het weekend haar voet geblesseerd en kon niet lopen. Ik ben haar dus gaan opzoeken en bracht de sieraden mee die Federico gefotografeerd had. Zij woont vlakbij de dom in een prachtig appartement en ze had samen met een Koreaanse vriendin een heerlijke Aziatische maaltijd voor mij gemaakt. Tijdens het eten hoorde je het klokkenspel van de Dom.
Woensdag 12 juni ben ik op school verder gegaan met de cover van mijn boek. Nadat alle onderdelen uitgezaagd waren, een deel open gezaagd en gevouwen en de rechte lijn erin gegraveerd; kon ik alle platen zwart spuiten. Ik had een spuitbus gevonden met een mooie mat zwarte lak en een structuur. 
Vervolgens heb ik nagedacht hoe ik de twee cover-delen met elkaar wilde verbinden en ik besloot om een zwarte stof te kopen. In de stoffenwinkel heb ik verschillende stoffen bekeken en toen bleek er nog een restuk te liggen met zo goed als de maten naar waar ik op zoek was! Die kon ik met een flinke korting meekrijgen.
Aan het einde van de middag heb ik mijn werkplek leeggehaald en opgeruimd. We moesten alle spullen mee naar huis nemen en ik had zoveel om mee te nemen dat ik voor een keer de bus heb genomen. Dat houdt in van het begin van de Via dei Serragli, naar het einde; een belachelijk korte rit eigenlijk!
Thuis heb ik in de middag nog een laatste keer mijn boek doorgelezen en gecontroleerd op fouten.
Donderdag 13 juni was er geen tijd meer om verder te werken aan je eigen projecten: de school moest opgeruimd worden en de installatie voor de expositie worden opgezet. Tijdens een pauze ben ik naar de drukker gelopen om mijn boek te laten printen in een oplage van 4 stuks; morgen om 5 uur kan ik ze ophalen.   
Daarna zijn we op school alle meubels in elkaar gaan zetten (degenen die bij IKEA gekocht waren) en moesten ze allemaal wit geschilderd worden. Sommige meubels hadden meerdere verflagen nodig en dat nam dus veel tijd in beslag. Aan het einde van de dag konden we al een paar eerste meubels op zijn plek zetten en nadenken over de plek waar we deze wilden op gaan hangen. 

Vrijdag 14 juni was de dag dat we de installatie gingen opbouwen.
Het idee was om alle meubels op zijn kop op te hangen en dat viel nog niet mee. Met een klas vol vrouwen, moest ik natuurlijk de gaten boren en de ladder op om alle meubels op te hangen. Dan sta je boven op de ladder iets op te hangen, plukt de volgende klasgenoot alweer aan je, met de vraag of je haar kan helpen met het volgende project! Een dag om gek van te worden…!
Ondanks dat het veel werk was, hingen alle meubels aan het einde van de dag. Misschien nog niet op juiste hoogte en of plek, maar het hing.
Om 5 uur ben ik naar de drukker gegaan, waar ik na een kwartier wachten eigenlijk geholpen werd en wat denk je: inderdaad, de boeken zijn nog niet klaar… Ik kreeg te horen dat ze al gedrukt waren, maar nog niet samen gebonden en dat ik over een half uur terug kon komen. Ruim anderhalf uur later ging ik terug en stond ik weer 20 minuten in de rij. Toen ik eindelijk aan de beurt was, werd opnieuw mede gedeeld dat het boek nog niet klaar was en dat ik in de verkeerde rij stond. Als ik in de andere rij ging staan, kreeg ik meer informatie te horen. Boos stond ik in de volgende rij en na een half uur wachten en een boze preek van mij, waren eindelijk alle 4 de boeken klaar. Volgens mij hebben ze die ter plekken gedrukt en in elkaar gezet. Dit is typische Italiaanse arrogantie, waar ik erg moe van wordt en mijn Italiaanse klasgenoten ook!

Toen ik thuis kwam werd ik verrast door mijn huisgenoten dat ze een pizza avond gingen houden. Een van mijn Italiaanse huisgenoten had een groep vrienden uitgenodigd van Le Arte Orafe, de andere sieraden school. De Italiaan Simone had zelf twee soorten pizza deeg gemaakt en hij bakte echt de lekkerste zelfgebakken pizza's die ik ooit gegeten heb. We kregen allemaal een punt van verschillende belegde pizza's, ongelooflijk hoe lekker die smaakten en dat gewoon in een simpele oven! 
Zaterdag 15 juni hadden we ook met de klas afgesproken om op school samen te komen en nog een aantal veranderingen door te voeren. Dit nam toch weer een groot deel van de dag in beslag en ik had ook nog de tijd nodig om mijn boeken te voltooien. Uiteindelijk was het mij gelukt om een van de 4 boeken af te maken.   

Zondag 16 juni was het eindelijk zo ver, hier heb ik al weken naar uit gekeken: een bezoek aan de beroemdste gang van de wereld: de Vasari Corridor. Deze gang van bijna een kilometer lang, werd in 1565 aangelegd in opdracht van Cosimo I de Medici. De aanleiding voor de bouw was de prestige bruiloft van zijn zoon Francesco de Medici met Joan uit Oostenrijk. Deze gang vormt de verbinding tussen de twee Medici paleizen: palazzo Pitti en palazzo Vecchio en daarmee wilde hij de gasten en de Florentijnen imponeren. Hiermee was het voor Cosimo I ook mogelijk om zich tussen de twee paleizen te verplaatsen, zonder met beveiligers om zich heen tussen het gewone volk te hoeven begeven.
Samen met mijn huisgenoot Donato heb ik ruim van te voren gereserveerd voor een ochtend tour (want in de middag om half 3 beginnen alle grote groepen) en deze startte op Piazza della Signoria. De groepen kunnen maximaal uit 25 mensen bestaan, maar wij hadden het geluk in een kleine groep van 9 mensen te zitten! De aardige Italiaanse gids Maurizio sprak goed engels en wist ontzettend veel te vertellen. Na een korte inleiding over de Medici familie en de bouw van de corridor, vertelde hij nog wat over het plein van Piazza della Signoria. Ik dacht dat de meeste beelden hier wel replica's waren, maar tot mijn verbazing vertelde Maurizio dat alleen de David een kopie is en de rest allemaal origineel! Best bijzonder, aangezien veel beelden en gevels in Florence kopieën zijn.
Via een speciale ingang aan de zijkant van het gebouw werden we Ufizi gallery in geloosd en hoefden we gelukkig niet in de rij te staan. We liepen een stuk door een kamer die meer iets weg had van een archeologische vindplaats. Hier waren de funderingen te zien van wat vroeger een kerk is geweest die moest plaatsmaken voor een nieuw Medici gebouw. Met de lift gingen we naar boven en kwamen we uit op een ruimte waar je in het eerste deel van de Vasari Corridor keek, de korte gang tussen Palazzo Vecchio en Uffizi. Normaal gesproken bezoek je tijdens deze toer niet het museum, maar onze gids wilde toch nog even een paar belangrijke werken laten zien; waar we in een flits aan voorbij liepen. Het is kwart voor 12 en nu al zo ongelooflijk druk in het museum, ik was blij dat ik daar nu niet voor kwam…

Nog even hadden we een prachtig uitzicht over de Ponte Vecchio en kon je mooi zien hoe de Vasari Corridor over de rivier de Arno heen loopt, richting Palazzo Pitti.
Het mooiste moment was toen we aankwamen bij de deur. Toen de gids wenkte dat we klaar waren om aan de tour te beginnen, deden twee personeelsleden van Uffizi allebei tegelijk een deur open en keek je in de lang gang, met eerst een lange trap naar beneden. Nieuwsgierige toeristen keken toe hoe wij in de gang afdaalden naar beneden en met het sluiten van de deur waren we beland in een oase van rust! 
We waren beland in de gang die eeuwen alleen was voorbehouden aan de Medici familie. De gids begon meteen te vertellen over de bijzondere kunstcollectie in de corridor; hier bevinden zich namelijk de belangrijkste collectie zelfportretten van de hele wereld! Je vind hier bijzondere 17e en 18e eeuwse portretten van de Medici familie, maar ook een waardevolle collectie zelfportretten van beroemde Italiaanse en buitenlandse schilders als o.a. Rembrandt van Rijn, Peter Paul Rubens en Marc Chagall. 
Een schilderij die ook aandacht kreeg, was een verwoest exemplaar als gevolg van een vernietigende bomaanslag in 1993, waarschijnlijk door de Maffia. 

Buiten de bijzondere collectie kunst, waren de uitzichten over de rivier en Florence adembenemend. In het midden van de Ponte Vecchio zaten een paar grote ramen met het mooiste uitzicht. Deze zouden naar verluid zijn gebouw in opdracht van Hitler. Doordat hij het uitzicht vanaf de corridor zo mooi vond, werd deze beroemde brug als enige gespaard van de bombardementen. 

 Net als de Medici vroeger, kon je ongezien door de kleine ronde ramen naar benden gluren waar je hordes toeristen voorbij ziet lopen en je kijkt natuurlijk op de juwelierswinkeltjes die op deze brug gevestigd zijn. Vroeger zaten hier slagers, maar toen de stinkende geur doordrong tot in de Corridor, moesten ze plaatsmaken voor goudsmeden.

Aan het einde van de Ponte Vecchio wordt de Corridor een stuk smaller en loopt om de Manelli's toren, het enige gebouw waarvan de eigenaar het niet wilde verkopen aan Cosimo I de Medici. Dan maar eromheen, moet deze machtige heerser hebben gedacht!

De Corridor is ook tegen de Santa Felicita kerk aangebouwd, waar je vanuit de gang zo inkijkt. Hier kon Cosimo de mis bijwonen, zonder in kerk te hoeven gaan zitten.

Na een wandeling van anderhalf uur kwamen we door de blauwe deur, links van Grotta Grande. Nog even gingen we voor Palazzo Pitti op de foto met de groep en vertelde de gids dat wij voor de langste steen van het paleis stonden; 12 meter aan een stuk!

 Na deze geweldige bijzondere tour ben ik mezelf thuis gaan voorbereiden voor het examen van morgen.

Laatste lesweek

Maandag 3 juni bekeek ik het resultaat van gietars dat ik in twee plastic flessen gegoten had. De bedoeling was om nog meer hangers  te maken, zoals de conceptuele versie die ik vorige week gemaakt had. Tot mijn schrik zag ik echter dat de kleine fles uitgezet was en dat ook in de grote fles de giethars een chemische reactie had ondergaan. In de grote fles zat nog niet heel erg veel giethars, dus ik besloot om het ebbenhout eruit te halen en het giethars weg te frezen. Daarna had ik de grootste moeite om het plastic van de kleine fles weg te knippen en snijden, het resultaat is linksonder te zien. Onder sommige omstandigheden ondergaat het giethars een chemische reactie waardoor het ontzettend heet wordt, uitzet, veel luchtbellen creëert en razendsnel droogt…
Snel kocht ik een nieuwe fles en besloot om het gieten van het giethars in nog meer kleine stappen te doen, verspreid over de week.

Daarna ben ik verder gegaan met een grote hanger van blauw giethars en ebbenhout. Hier had ik eerder opnieuw giethars over gegoten en vandaag freesde ik alle glanzende delen weg. Deze was nu ook voltooit. Om te kijken hoe deze valt, rijgde ik snel een stuk touw door een van de gaten, zie de foto midden boven.
Meteen kon ik verder met de volgende hanger, van oranje/ rood giethars en ebbenhout. Er zaten nog resten van de mal aan de zijkanten en deze heb ik weg gefreesd tot de vorm klaar was. Ik moest alleen nog bedenken hoe deze gedragen moet worden. 
Ik besloot om toch nog te proberen om een nieuw blok ebbenhout uit te frezen en boren, om meer kleine broches te maken; ditmaal ook oranje/ rood giethars. 
Toen dat klaar was maakten ik een mal en goot ik de eerste laag giethars erin. 
Vandaag heb ik ook verder gewerkt aan de broche, waar ik een nieuwe brochering achter moest maken. Na het gieten van giethars, kon ik de vorm vandaag weer in model frezen. Op bepaalde plekken zaten er helaas luchtbellen in het giethars en die moest ik opnieuw bijgieten.
Dinsdag 4 juni heb ik in de ochtend verder gewerkt op school en de broche afgemaakt. Daarna ben ik begonnen met het maken van een beter frame rondom het blok blauw giethars en ebbenhout. Ik moest nog een technisch probleem oplossen, maar daarna kon ik aan de gang om het verzinkt staal in model te buigen en strakker te maken dan de vorige keer.

In de middag wilde ik thuis lunchen, maar al naar een paar meter in de regen te hebben gelopen, besloot ik dat dit onmogelijk was door het hevige noodweer! Ook al had ik een paraplu en was ik nauwelijks ver gelopen, toch was mijn broek al doorweekt toen ik terug op school aankwam. Uiteindelijk ben ik na de lunch naar huis gelopen en zag ik dat de Via dei Serragli, waar ik aan woon, blank stond... Aan de troep kon je zien dat het water nog hoger stond, maar zelfs nu nog stond er veel water in de straat en stroomde er vanuit sommige huizen een rivier van water en troep naar buiten. In de ochtend hadden de meeste huizen hadden al houten planken voor hun deur bevestigd, ter bescherming.
Thuis aankomen stond er ook water beneden in de hal van het trappenhuis. 
Ik heb ik geprobeerd om zelf foto's te maken van mijn sieraden en dat lukte best aardig. Wel was het nog lastig om een mooie schaduwwerking te krijgen. Met de nieuwe foto's ben ik aan de gang gegaan om de layout van mijn boek verder uit te werken. Het was passen en schuiven, om de mooiste compositie te vinden; wel leuk werk om te doen!
Daarnaast moesten we voor de les van Lucia aanstaande donderdag, een onderzoek doen naar galerieën waar jou werk bij zou passen. Op Klimt02 bekeek ik het werk van sieraad kunstenaars die me aanspraken en daarna keek ik waar ze hun werk exposeerden. Zo kwam ik op de 3: galerie Ra in Nederland, galerie Funaki in Australië en galerie Ornamentum in de Verenigde Staten. We moesten als opdracht een formele brief schrijven om jezelf te introduceren en om aan te geven dat je geïnteresseerd bent om je werk bij hun te exposeren. Vandaag maakte ik een begin.

Woensdag 5 juni werkte ik in de ochtend op school. 
In de middag heb ik weer thuis gewerkt. Ik maakte als eerste de formele brief af. Daarna ben ik verder gaan werken aan het boek over mijn werk. Ik kreeg eerder al te horen dat het goed is als ik mijn cv en statement vertaal naar het Nederlands en dat heb ik als eerste gedaan. Daarna heb ik geprobeerd om betere foto's van mijn sieraden te maken, maar ik kreeg de schaduwen helaas niet mooier. Het resultaat was wel acceptabel. 
Donderdag 6 juni hadden we les van Lucia en meteen al bij binnenkomst stond er wijn en chips op tafel: ik was helemaal vergeten dat dit de laatste les was en dat moest gevierd worden! 
Als opdracht hadden we moeten nadenken over de namen en prijs van je sieraden. Iedereen legden een 3 - 4-tal sieraden op tafel en daarna moesten we bij elk sieraad een prijs leggen. Dit was een leerzame opdracht, zo kon je ook zien hoe anderen jou sieraden prijzen en of daar een groot verschil tussen zit. Ik had mijn sieraden wat te hoog geprijsd volgens mijn klasgenoten, dus zij gaven een suggestie. Lucia gaf verder nog een aantal tips.
In het kort bespraken we samen de installatie voor de graduation show en welke meubels we willen gaan gebruiken. We maakten een lijst van de benodigdheden, zodat alles gekocht kan gaan worden.



Na het gezamenlijke deel, hadden we allemaal een kort individueel gesprek met Lucia, over het boek en de namen van je sieraden. Ik kreeg positieve commentaren over de layout van mijn boek. Wel kreeg ik de tip om op twee pagina's meer een chaos te maken met een herhaling van afbeeldingen vervaagd op de achtergrond en de lijn die over alle pagina's heen loopt; dunner.
Na 3 avonden geoefend te hebben om goede foto's van mijn sieraden te maken, besloot ik vandaag om toch maar de eerste 6 sieraden mee te geven aan de fotograaf Federico. Hij is in de laatste weken voor het einde regelmatig op school te vinden om werk op te halen en weer terug te brengen.
Na de lunch ben ik verder gegaan met het maken van een beter frame om het blok giethars en ebbenhout. Solderen van verzinkt staal is niet gemakkelijk en het liep vandaag dus ook weer op een drama uit. Een van de cruciale soldeer naden sprong bij het solderen van een nabij gelegen plek steeds open en dat kostte veel tijd. Toen alles uit elkaar gevallen was, vond klasgenoot Azahara het de hoogste tijd om even een break te nemen om onszelf te trakteren op een ijsje!
Aan het einde van de dag was het frame weer hersteld tot het niveau van waar ik eerder deze dag al was.
Op internet had ik gezien dat Dan Brown deze avond officieel zijn nieuwe boek Inferno presenteert in Palazzo Vecchio en ik besloot er heen te gaan. Helaas was het niet meer mogelijk om de zaal te betreden, maar buiten kon ik de presentatie live op een groot scherm meekijken. Na afloop stond ik onder de trap in het paleis te wachten voor een handtekening, samen met een grote groep mensen, maar helaas nam Dan Brown een zijuitgang naar buiten…  
Vrijdag 7 juni hadden we in de ochtend de laatste les goudsmeden en deze les was ook de laatste les van het hele schooljaar. Wat vliegt zo'n jaar snel voorbij… Ik werkte verder aan de kubus, maar besloot dat het zinvoller was om aan mijn sieraden verder te werken.
In de middag voltooide ik het frame rondom het blok giethars en ik was blij met het resultaat; het zag er super strak uit.

Zaterdag 8 juni ben ik in de ochtend meteen naar de Giardino Torrigiani geweest. Hier was ik een paar weken geleden ook geweest tijdens 'Exlusief Toscane', maar ditmaal was er een ander deel van de tuin opgesteld onder de naam: 'Secret Garden'. Met het ticket steunde je ook nog een kinderfonds.
Het deel dat ik de vorige keer gezien had was meer een landschapspark en vandaag was de echte statige tuin opgesteld, die rijkelijk in bloei stond met veel rozen, kruiden en andere fleurige bloemen. Daarnaast was er een kleine fair in een van de kassen en kon je een blik werpen op een van de andere kassen vol met exoten. 

Thuis heb ik zaterdag en zondag hard verder gewerkt om alle aanpassingen door te voeren in het concept van mijn boek. Vervolgens ben ik alvast gaan nadenken over de presentatie die ik over een week moet gaan houden. Ik bedacht dat ik wil gaan beginnen met mijn statement, met geprojecteerd op de muur afbeeldingen die gerelateerd zijn aan mijn werk en concept. Ik begon dus alvast om de afbeeldingen bij elkaar te zoeken die ik wilde laten zien.
Dit weekend namen we verder afscheid van de Chinese huisgenoot Mirco en arriveerde Maurizio uit Italië. Een gezellige, vrolijke, humor volle nieuwe huisgenoot; die graag zijn Engels wilde opvijzelen, dus hij kletste de oren van mijn hoofd! 
   

Toegelaten aan de Rietveld Academie!

Maandag 27 mei begon weer een week met Ruudt Peters uit Nederland. Als eerste hield Ruudt een presentatie over installaties voor het exposeren van sieraden en mochten we kijken in zijn boek over het werk Hun dat nog officieel moet uitkomen tijdens de beurs in Basel. Daarna gingen we met zijn alleen naar de bar om een heerlijke Italiaanse koffie te bestellen en bespraken de voortgang van het werk.
Voor de individuele gesprekken startte, bestaken we op school eerst de installaties van Iohanna en Enrica. Aangezien de sieraden nog niet af waren, werden er alleen proefjes tentoongesteld.
In de ochtend haalde ik als eerste de blokken giethars en ebbenhout uit de mal. Daarna begon ik met het boren en frezen van gaten in het oranje/ rode blok. De kleur was vrij donker uitgevallen en ik was bang dat deze niet goed tot zijn recht zou komen. Gelukkig zag ik al snel dat er met het boren van gaten meer licht naar binnen scheen en de kleur prachtig tot leven kwam!
Om 4 uur had ik een gesprek met Ruudt op het dakterras van de school. Voor het gesprek kon beginnen werden we nog gestoord door een belangstellende vader en dochter, die de school kwamen bekijken en zonder te vragen uitgebreid mijn sieraden oppakten en allerlei vragen stelden!

Uiteindelijk kwam de bootschap over dat het een individueel gesprek is en konden we alsnog beginnen. Ruudt schudden mij weer flink door elkaar, door te zeggen dat het diep donkerblauwe blok, dat ik gegoten had in een plastic fles, het beste stuk is dat ik tot nu toe heb gemaakt dit jaar! Voor mij was dit een schok, aangezien het blok voor mij slechts een basismateriaal was om te starten met frezen en boren, dus het was moeilijk om te accepteren. Samen bespraken we de positieve punten van het blok. De conclusie was dat dit blok meer de mysterie tussen de onder- en de bovenwereld weet te behouden. Je kijkt prachtig door het diep blauwe giethars heen en twee heuveltjes van ebbenhout geven een kleine indicatie van hoe het blok er van binnen uitziet. Het is alsof het land zinkende is onder de stijgende zeespiegel en dus weer gerelateerd aan mijn Nederlandse nationaliteit! Daarnaast is de vorm van een plastic fles met de recycling symbolen, een statement voor de wegwerpmaatschappij en dat is weer gerelateerd aan mijn statement van Destroyed Beauty! Alles waar mijn onderwerp over gaat, bevindt zich dus in dit ene stuk en het leek Ruudt een goed idee om er een sieraad van te maken. Het oranje blok giethars/ ebbenhout, waar ik al in geboord had, moest ik zo laten en er ook een sieraad van maken. 
Verder vroeg Ruudt of ik de brochering van een broche meer geïntegreerd met het sieraad wilde maken en of ik de pinnen van een 5 tal broches opnieuw wilde doen.



Dinsdag 28 mei ben ik als eerste aan de gang gegaan met het aanpassen van de broches. Ik maakte ditmaal strakke pinnen met een mooie, iets afgeronde punt, door het zilverdraad in een draaiende hangmoter te bewerken.
Vervolgens haalde ik de halfronde brochering van het sieraad af en begon met het maken van een nieuwe. Nadat ik bepaalt had hoe ik deze wilde gaan maken, liet ik nieuw giethars over het object heen vloeien. De giethars vloeide echter overal, waardoor ik extra werk had bijgekregen om de oude vorm terug te krijgen.
Daarna liet ik het nodige denkwerk los op het bedenken van de constructie waarmee ik het blauwe blok giethars tot een hanger kan omtoveren.
Ik besloot om verzinkt staal te kopen en begon daarmee om een simpele, maar stijlvolle constructie te maken, die nauw aansluit op de vorm. Aangezien ik nog niet heb leren solderen met dit metaal, kostte dat in het begin tijd.

Woensdag 29 legden we allemaal onze sieraden op een lange tafel en bespraken we de installatie hoe we gezamenlijk het werk gaan exposeren. Om te laten zien dat kunstenaars ook maar gewone mensen zijn, kwam klasgenoot Chiara met de titel: 'we are humans'. Om dat uit te dragen in de installatie wilden we meubels gebruiken, alsof het een huiskamer is. Ruudt zei echter dat dit al door meerdere kunstenaars gedaan is en hij vond dat we daarom een twist aan dit thema moeten geven. De meubels op zijn kop, hangend aan het plafond! We bespraken de meubels die iedereen in gedachten had en daarna keken we met Ruudt hoe we de ruimte in de school zouden kunnen indelen.
Met koffie in de zon op de trappen voor de Santa Maria del Carmine kerk, bespraken we de ideeën verder.
Daarna heb ik verder gewerkt aan de broche en de constructie om het blok giethars tot hanger om te toveren. 
Donderdag 30 mei had ik in de ochtend meteen een individueel gesprek met Ruudt en we bespraken de hanger die ik gemaakt had van het blok giethars. Ruudt vond de subtiele verzinkt-stalen constructie goed passen bij het blok giethars en ebbenhout en was blij met het resultaat. Ruudt vroeg mij of ik de vorm nog wat strakker wilde maken en of ik bereid ben om nog zo'n sieraad te maken!
Vlak voor ik het lokaal wilde verlaten keek Ruudt op zijn computer en vroeg of ik nog even wilden blijven… Ik dacht meteen aan de uitslag van de Rietveld Accademie die ik nog steeds niet heb gehad, maar Ruudt hield het spannend. Daarna kwam het verlossende woord en feliciteerde Ruudt mij met een plek in het basisjaar van Rietveld Accademie!! De uitslag is nog niet officieel, want de mail moet nog rondgestuurd worden, maar Ruudt kon niet wachten en had Lucy Sarneel van de sieraden afdeling persoonlijk gevraagd naar de uitslag.
Om nog een sieraad bij te maken, moest ik een nieuw stuk ebbenhout uitfrezen en boren. Daar ben ik als eerste mee begonnen en daarna ben ik naar Esselunga gelopen om nieuwe plastic flessen te zoeken met dezelfde kwaliteiten in zich als de vorige. Italianen hebben me raar aangekeken, omdat ik alle pakken omdraaide om te kijken of er bruikbare recyclings symbolen afgebeeld zijn! 
Ik kwam terug op school met twee flessen met chemische autovloeistoffen en die mocht ik dus niet op school door de gootsteen wegspoelen. Ik ben dus naar de automonteur naast de school gegaan en de oude Italiaanse man wilde de vloeistoffen wel overnemen. De meest chemische vloeistof werd, zonder al te voorzichtig te zijn, in een niet afsluitbare bak gegoten en de man schudde de fles komisch heen en weer. Dit kan alleen in Italië!

Om 5 uur zijn we met de klas de stad in gelopen, want daar had Doris de opening van een boekpresentatie. In een pittoreske binnenplaats waren een aantal kunst winkels geopend en werden er handgemaakte boeken tentoongesteld en daar waren ook een paar mooi exemplaren van Doris bij.

Daarna zijn we naar school gegaan en begon het feest, ter viering dat alle 3e jaar zijn aangenomen voor de vervolgopleiding, master, uitwisseling, stage of werk. Alle geslaagden kregen de opdracht om een fles prosecco en chips mee te brengen en daarna brachten we een toost uit in de zon voor de school!
Doris had voor iedereen pizza's besteld en de tafel in de school stond dan ook vol met stapels dozen; heerlijke Italiaanse pizza's. 
Vrijdag 31 mei mochten we iets later beginnen en om 10 uur zaten we weer met zijn allen in het klaslokaal. Aangezien dit groepsgesprek de laatste was voor het examen over twee weken, werden we door Ruudt, Doris en Lucia flink aan de tand gevoeld ter voorbereiding! Ik kreeg moeilijke vragen over mijn werk, zoals wat is meer Koen: het werk dat je hier hebt gemaakt of wat je eerder deed? wat wil je met je werk zeggen? waarom ebbenhout en giethars? enz.
Aan het einde van alle gesprekken kregen we te horen hoe het examen eruit zal gaan zien en wat je daar nog allemaal voor moet voorbereiden. We moeten een 10 min. durende powerpoint presentatie houden voor de hele school en daarna krijgen we een individueel examengesprek tegenover 4 docenten. Als tip kregen we mee om nog goed over je concept na te denken en deze te verfijnen.

Zaterdag 1 juni heb ik op de computer mijn ideeën voor het boek verder uitgewerkt. Daarna ben ik lopend door de stad naar de rozentuin gegaan en daar heb ik de hele middag vertoefd en mijn concept verder uitgewerkt. Een heerlijke combinatie van huiswerk en een weekendgevoel!
Zondag 2 juni was weer een huiswerk dagje. Na een ochtend in mijn kamer te hebben gewerkt, ben ik in de middag naar de Boboli, Bardini en Rozentuin gegaan. Vooral de Boboli tuin stond nu prachtig in bloei en was op zijn mooist vergeleken met mijn vorige bezoeken.
Met een prachtig uitzicht over de Toscaanse heuvels werkte ik verder aan mijn concept en schreef ik de antwoorden op van de moeilijke vragen die mijn vrijdag gesteld zijn. 

Exclusief Toscane!

Maandag 20 mei begon ik met het frezen van alle brokstukken die ik tot sieraad ga omvormen. Vorige week had ik giethars toegevoegd en met de frees matteerde ik al het glimmende weg. 
Verder heb ik mijn kleuronderzoek in giethars vervolgd en probeerde uit wat de mogelijkheden zijn. Door het gebruik van ecoline merkte ik dat het al makkelijker was om gele, oranje en rode tinten te verkrijgen, maar ik was toch nog niet helemaal tevreden met het resultaat. 

In de middag hadden we les van Doris, die eerst een uur met ons praatte over de eindexpositie en wat er nog allemaal geregeld moet worden. Daarna bespraken we weer een nieuwe interessante serie sieraden makers. Dinsdag 21 mei maakte ik tijdens goudsmeden de piramide af, door de bodem op maat en geheel passend te vijlen. Na het dicht solderen, vijlde ik de vlakken nog strak en toen was de opdracht voltooit. Op naar de volgende: de kubus.
In de middag heb ik nog wat proefjes gedaan met giethars en wat laatste plekjes van mijn objecten weg gefreesd en daarna ben ik naar huis gegaan om te werken aan een opdracht voor Lucia: zoek naar 3 galerieën waar jou werk bij zou passen en schrijf een fictieve brief. Lastig, maar een goede opdracht. Woensdag 22 mei ben ik als eerste naar de houtgroothandel gelopen, want ik moest weer nieuw ebbenhout hebben. Helaas lagen er ditmaal alleen grote blokken hout en dus was het even slikken met afrekenen…

Op school ben ik meteen aan de slag gegaan. Ik zaagde een blok af en boorde deze voor een groot deel uit. Daarna heb ik met de frees de laatste bewerking gedaan door holen met elkaar te verbinden en de vorm af te ronden. Een hoop werk, met veel lawaai en de patio vloer van de school kleurt zwart na afloop!

Tijdens de lunchpauze ben ik naar het plein van Santa Maria Novelle gelopen, want daar het twee weekse ijsfestival van Florence! 18 stands met meester ijsmakers van over de wereld die allemaal slechts 1 unieke smaak ijs aanbieden, maar dan wel van de beste kwaliteit! In een mobiele laboratorium kan je live meekijken hoe het ijs vers gemaakt wordt. Zo nu en dan lopen de meester ijsmakers met bakken ijs naar de stand om de voorraad aan te vullen. 

Hoewel het maken van ijs al eeuwen geleden ontdekt is, claimen de Florentijnen dat het huidige romige schepijs in Florence ontstaan is door Bernardo Buontalenti rond 1536 - 1608. Een ding staat vast en dat is dat het ijs hier bijzonder lekker is en je komst smaken tegen die je in geen ijssalon tegenkomt!


Donderdag 23 mei hadden we in de ochtend les van Lucia. We bespraken de brieven die we fictief hadden geschreven aan een galerie en de keuzes van 3 galerieën. Ik kreeg te horen van Lucia dat ik een goede professionele brief had geschreven en dat de galerieën bij mijn werk passen. Alleen een keuze die in Australië ligt valt af, omdat het te veel geld en risico's kost om sieraden naar dit continent in te voeren.
Aan het einde van de les hadden we individuele gesprekken en toen bedankte Lucia mij voor mij harde werken en inzet dit jaar: altijd leuk om te horen! Dit was een reactie op de woede uitbarsting die ze had gegeven tijdens de les, omdat ze vond dat veel klasgenoten niet hard genoeg werken... Daarna gaf ze aan dat ze mijn brokstukken prachtig vond en adviseerde mij om de brochering simpel te houden: gewoon een pin erachter. Behalve een grote vorm, daar kan wel een sluiting achter worden gemaakt.
Ik ben meteen naar de winkel gegaan en begonnen met het maken van de pennen. Het moeilijkste was om te bepalen waar de pennen moesten komen, want dat bepaalt hoe het sieraad uiteindelijk gedragen wordt.
In de avond hielp Doris mij met een proefje in een nieuw soort giethars, die niet geler kleurt in de toekomst en geen luchtbellen in het eindresultaat heeft. Daarvoor sprayde ik eerst een middel in een plastic beker, waardoor je later de giethars makkelijker uit de vorm kunt halen. Daarna schudden Doris en ik de giethars goed, voor het openen. Na het afwegen van de hoeveelheden, werd het bekertje in een soort afgesloten pan/ compressor gedaan waar zuurstof in werd geblazen. Deze giethars droogt in 2 tot 5 minuten, afhankelijk van het weer: dat gaat lekker snel dus.
Aan het einde van de avond kwamen we tot de conclusie dat ik toch beter met de andere giethars kan blijven werken. De kleuren waren wel goed, maar de proeven houden een meer plastic-achtige uitstraling die ik niet zo mooi vond. 
Vrijdag 24 mei hadden we weer een les goudsmeden en werkte ik verder aan de kubus. Na het op maat walsen van messing plaat, kon ik beginnen met optekenen. Als opdracht moesten we eerst een perfecte vierkant vijlen en daarna kon je gemakkelijk de uitslag opteken om het metaal tot een 3d kubus omvouwen. De kubus is de laatste opdracht van het jaar en lastig, omdat alle hoeken haaks moeten blijven: en leuke uitdaging dus!
In de middag zette ik twee mallen klaar, ingesmeerd met vaseline en met de ebbenhouten objecten erin. Ditmaal gebruikte ik de speciale kleurstoffen voor giethars, die ik van Doris mocht lenen. Anders dan acrylverf of andere kleurstoffen, veroorzaakt deze geen extra luchtbellen in de giethars en de hoog geconcentreerde kleuren mengen zich heel erg goed. Na een aantal proeven, goot ik diep blauwe giethars in een mal en een rood-oranje variant in de ander. Om de kans op luchtbellen te verminderen, besloot ik om te gieten in meerdere dagen.
Zaterdag 25 mei heb ik de laatste pennen gemaakt en met giethars verlijmd, waardoor ik nu 4 broches klaar heb! Voor de 5e broche moest ik een mal op het object aanbrengen, om een stuk ebbenhout en giethars te verlijmen; waarvan ik de sluiting maak.
Aan het einde van de middag ben ik met schoolgenoot Ana María naar het ijsfestival gegaan. Zij komt uit Colombia en is samen met haar vriend ijsmaker en het was dan ook leuk om haar te horen vertellen over ijs. Er begon om 6 uur een workshop show cooking met ijs en wij waren erbij! 

Na afloop werden de ijsgerechten uitgedeeld en konden wij proeven hoe de bijzondere combinatie smaakt van aardappel- en frambozenijs! Technisch directeur van het festival en bekend gezicht in de ijswereld, Giorgio Zanatta was ook in de show aanwezig (linksonder op de foto). Na bijzonder lekkere ijssmaken geproefd te hebben besloten we om een ijs cocktail te proberen en we bestelden een mochito; dit was echter niet te drinken, heel erg zoet!

Zondag 26 mei werd ik in de ochtend verrast bij het opendoen van de luiken: de straat kleurde paars van alle hardlopers die een marathon uitliepen van 5 of 10 km. 

Ik heb maar gewacht tot de marathon voorbij was, want er was anders geen doorkomen aan in de tegengestelde richting die ik uit moet!

Op school heb ik de laatste bekers giethars in de mal gegoten tot het ebbenhout nog maar op twee kleine plekken bovenuit stak.

Daarna heb ik de brochering van een van de sieraden afgemaakt en het grote object van giethars en ebbenhout nog wat na gefreesd.

Ik kon eigenlijk niks meer doen op school en dus besloot ik om in de middag wat leuks te gaan doen!

Ik ben op de laatste dag van het ijsfestival nog een keer het lekkerste ijsje gaan eten dat ik ooit gegeten heb en daarna liep ik richting de Giardino dei Simplici: de Botanische tuin van Florence die al in 1545 is opgezet door Cosimo de Medici. 

Er werden vooral medicinale kruiden gekweekt en bestudeerd, maar

vandaag de dag is er ook een grote collectie exotische planten te zien. De botanische tuin bevat maar liefst 9000 verschillende soorten planten en bijzondere bomen als bijv. een kurkeik uit 1805.

In de oranjerie groeiden hoge palmen en andere exoten wilderig om zich heen. 

Na het bezoeken van deze prachtige tuin besloot ik om nog een museum te bezoeken die op mijn verlanglijstje staat. Onderweg kwam ik langs Palazzo Gondi, waar de portier mij welkom gebaarde om naar binnen te gaan. Er stond een harp concert op het punt om te beginnen in de patio van het paleis en na afloop kan ik zeggen dat het werkelijk prachtig klonk. 

Lang stond op mijn verlanglijstje om het wetenschapsmuseum te bezoeken, met een bijzondere collectie instrumenten van de beroemde Florentijnse wetenschapper Galileo. Het museum is gevestigd in palazza Castellani dat uit 1180 stamt en daarmee het oudste gebouw van Florence is. Het voornaamste wat duidelijk werd met een bezoek aan dit zeer interessante museum, is dat Florence in de Renaissance een belangrijk centrum van de wetenschap was. De wetenschap werd gefinancierd en gestimuleerd door Cosimo de Medici, die naar verluidt de gelijkenis van zijn naam met de kosmos als een voorteken beschouwde en daarom de wereld van kennis wilde beheersen.

Een zeldzaam relikwie is de bewaard gebleven middelvinger van Galileo zelf.

Wat ik niet wist is dat het deze dag 'Exclusief Toscane' is, waarbij een serie privé paleizen en tuinen gratis geopend zijn voor publiek! En zo bezocht ik onverwacht aan het einde van de dag nog twee tuinen in mijn eigen straat.

De eerste van de twee heeft de ingang aan een andere weg en ligt tegenover de Boboli tuin. Giardiono Corsi Annalena is de tuin die hoort bij de gelijknamige palazzo. De tuin ligt prachtig verscholen in de stad en is omsloten door hoge muren. Het mooie is dat er een heuvel in de tuin gecreëerd is, waardoor de tuin doorloopt tot op hoogte van de muur en je kijkt dan ook mooi uit over de straat. Naast beelden die verscholen liggen onder het groen, zijn er veel buxus hagen, een oranjerie en kleine moestuin.

Daarna was ik nog net op tijd voor de laatste rondleiding door de bijzondere tuin van de adellijke familie Torrigiani, vlak bij mijn huis. Giardino Torrigiani is de grootste, nog privé bewoonde tuin binnen de oude stadsmuren, van heel Europa. 

Het is een grootse tuin en de toer hield een hoop verborgen, maar toch erg de moeite waart om gezien te hebben. Het meest bizarre was het besef dat de meerdere gezinnen van de Torrigiani familie hier samen leven in meerdere oude palazzo's die op het terrein staan en dat binnen de hoge muren. Het is als een wereld, binnen de stad. Er speelden kinderen in de royale grasvelden en op het terras zat een deel van de familie uit te kijken over de nieuwsgierige menigte die voorbij liep, alsof ze de Medici familie zelf zijn!

De tuin bevat een hoop ruïnes, beelden en andere interessante bouwwerken, maar het meest opmerkelijke is de toren die stamt uit de 19e eeuw. Deze toren liet de familie bouwen om te refereren naar hun adellijke familienaam en zit vol met symboliek, daarnaast was het ook een verbrandingsoven!

Vandaag bezocht ik allemaal nieuw interessante plekken in de stad, waardoor het een bijzonder geslaagde dag werd.