Vasari Corridor!!

Maandag 10 juni ben ik extra vroeg naar school gegaan, want er stond veel op het programma. De laatste sieraden moesten vandaag worden afgemaakt, om nog op tijd te kunnen worden gefotografeerd door de fotograaf. Toen aan het einde van de dag alles voltooit was en ik de sieraden naar de fotograaf had gebracht, kon ik opgelucht adem halen! In totaal heb ik nu 10 sieraden voltooit.
Dinsdag 11 juni besloot ik om geen nieuwe sieraden meer bij te maken, maar eerst het boek te voltooien. Deze keus kwam goed uit, aangezien Doris met de schrikbarende mededeling kwam dat morgen de laatste dag is dat er op school gewerkt kan worden!

Ik moest nog een kaft bedenken voor het boek en het idee ontstond om die van aluminium te maken. Ik wilde het aluminium op een plek open zagen en open vouwen, zodat je mijn naam ziet. Dit slaat ook op de titel van mijn boek: Destroyed Beauty. Daarnaast wilde ik ook de rechte lijn terug laten komen. Ik kocht aluminium bij een klein winkeltje in de buurt. De man schrok en kende mij blijkbaar nog van de vorige keer toen hij er iemand bij moest halen die engels spreekt. Maar ditmaal kon ik met een paar woorden Italiaans en hij met een paar woorden Engels, het gesprek toch voeren!
Het was nog een hele klus om alle kaft delen uit te zagen, te vijlen en te vlakken; voor het maken van 4 boeken.
Tijdens de lunch ben ik naar een verborgen tuin gelopen, die maar twee keer per week open is: Giardino del Palazzo di Vivarelli Colonna. Een prachtige tuin, met veel bloemen, beelden en een mooie fontein.

Aan het einde van de middag kwam Federico de fotograaf, met de foto's en ik was blij verrast met het professionele resultaat. Nu kon ik de digitale versie van mijn boek afmaken.

Klasgenoot Hana had in het weekend haar voet geblesseerd en kon niet lopen. Ik ben haar dus gaan opzoeken en bracht de sieraden mee die Federico gefotografeerd had. Zij woont vlakbij de dom in een prachtig appartement en ze had samen met een Koreaanse vriendin een heerlijke Aziatische maaltijd voor mij gemaakt. Tijdens het eten hoorde je het klokkenspel van de Dom.
Woensdag 12 juni ben ik op school verder gegaan met de cover van mijn boek. Nadat alle onderdelen uitgezaagd waren, een deel open gezaagd en gevouwen en de rechte lijn erin gegraveerd; kon ik alle platen zwart spuiten. Ik had een spuitbus gevonden met een mooie mat zwarte lak en een structuur. 
Vervolgens heb ik nagedacht hoe ik de twee cover-delen met elkaar wilde verbinden en ik besloot om een zwarte stof te kopen. In de stoffenwinkel heb ik verschillende stoffen bekeken en toen bleek er nog een restuk te liggen met zo goed als de maten naar waar ik op zoek was! Die kon ik met een flinke korting meekrijgen.
Aan het einde van de middag heb ik mijn werkplek leeggehaald en opgeruimd. We moesten alle spullen mee naar huis nemen en ik had zoveel om mee te nemen dat ik voor een keer de bus heb genomen. Dat houdt in van het begin van de Via dei Serragli, naar het einde; een belachelijk korte rit eigenlijk!
Thuis heb ik in de middag nog een laatste keer mijn boek doorgelezen en gecontroleerd op fouten.
Donderdag 13 juni was er geen tijd meer om verder te werken aan je eigen projecten: de school moest opgeruimd worden en de installatie voor de expositie worden opgezet. Tijdens een pauze ben ik naar de drukker gelopen om mijn boek te laten printen in een oplage van 4 stuks; morgen om 5 uur kan ik ze ophalen.   
Daarna zijn we op school alle meubels in elkaar gaan zetten (degenen die bij IKEA gekocht waren) en moesten ze allemaal wit geschilderd worden. Sommige meubels hadden meerdere verflagen nodig en dat nam dus veel tijd in beslag. Aan het einde van de dag konden we al een paar eerste meubels op zijn plek zetten en nadenken over de plek waar we deze wilden op gaan hangen. 

Vrijdag 14 juni was de dag dat we de installatie gingen opbouwen.
Het idee was om alle meubels op zijn kop op te hangen en dat viel nog niet mee. Met een klas vol vrouwen, moest ik natuurlijk de gaten boren en de ladder op om alle meubels op te hangen. Dan sta je boven op de ladder iets op te hangen, plukt de volgende klasgenoot alweer aan je, met de vraag of je haar kan helpen met het volgende project! Een dag om gek van te worden…!
Ondanks dat het veel werk was, hingen alle meubels aan het einde van de dag. Misschien nog niet op juiste hoogte en of plek, maar het hing.
Om 5 uur ben ik naar de drukker gegaan, waar ik na een kwartier wachten eigenlijk geholpen werd en wat denk je: inderdaad, de boeken zijn nog niet klaar… Ik kreeg te horen dat ze al gedrukt waren, maar nog niet samen gebonden en dat ik over een half uur terug kon komen. Ruim anderhalf uur later ging ik terug en stond ik weer 20 minuten in de rij. Toen ik eindelijk aan de beurt was, werd opnieuw mede gedeeld dat het boek nog niet klaar was en dat ik in de verkeerde rij stond. Als ik in de andere rij ging staan, kreeg ik meer informatie te horen. Boos stond ik in de volgende rij en na een half uur wachten en een boze preek van mij, waren eindelijk alle 4 de boeken klaar. Volgens mij hebben ze die ter plekken gedrukt en in elkaar gezet. Dit is typische Italiaanse arrogantie, waar ik erg moe van wordt en mijn Italiaanse klasgenoten ook!

Toen ik thuis kwam werd ik verrast door mijn huisgenoten dat ze een pizza avond gingen houden. Een van mijn Italiaanse huisgenoten had een groep vrienden uitgenodigd van Le Arte Orafe, de andere sieraden school. De Italiaan Simone had zelf twee soorten pizza deeg gemaakt en hij bakte echt de lekkerste zelfgebakken pizza's die ik ooit gegeten heb. We kregen allemaal een punt van verschillende belegde pizza's, ongelooflijk hoe lekker die smaakten en dat gewoon in een simpele oven! 
Zaterdag 15 juni hadden we ook met de klas afgesproken om op school samen te komen en nog een aantal veranderingen door te voeren. Dit nam toch weer een groot deel van de dag in beslag en ik had ook nog de tijd nodig om mijn boeken te voltooien. Uiteindelijk was het mij gelukt om een van de 4 boeken af te maken.   

Zondag 16 juni was het eindelijk zo ver, hier heb ik al weken naar uit gekeken: een bezoek aan de beroemdste gang van de wereld: de Vasari Corridor. Deze gang van bijna een kilometer lang, werd in 1565 aangelegd in opdracht van Cosimo I de Medici. De aanleiding voor de bouw was de prestige bruiloft van zijn zoon Francesco de Medici met Joan uit Oostenrijk. Deze gang vormt de verbinding tussen de twee Medici paleizen: palazzo Pitti en palazzo Vecchio en daarmee wilde hij de gasten en de Florentijnen imponeren. Hiermee was het voor Cosimo I ook mogelijk om zich tussen de twee paleizen te verplaatsen, zonder met beveiligers om zich heen tussen het gewone volk te hoeven begeven.
Samen met mijn huisgenoot Donato heb ik ruim van te voren gereserveerd voor een ochtend tour (want in de middag om half 3 beginnen alle grote groepen) en deze startte op Piazza della Signoria. De groepen kunnen maximaal uit 25 mensen bestaan, maar wij hadden het geluk in een kleine groep van 9 mensen te zitten! De aardige Italiaanse gids Maurizio sprak goed engels en wist ontzettend veel te vertellen. Na een korte inleiding over de Medici familie en de bouw van de corridor, vertelde hij nog wat over het plein van Piazza della Signoria. Ik dacht dat de meeste beelden hier wel replica's waren, maar tot mijn verbazing vertelde Maurizio dat alleen de David een kopie is en de rest allemaal origineel! Best bijzonder, aangezien veel beelden en gevels in Florence kopieën zijn.
Via een speciale ingang aan de zijkant van het gebouw werden we Ufizi gallery in geloosd en hoefden we gelukkig niet in de rij te staan. We liepen een stuk door een kamer die meer iets weg had van een archeologische vindplaats. Hier waren de funderingen te zien van wat vroeger een kerk is geweest die moest plaatsmaken voor een nieuw Medici gebouw. Met de lift gingen we naar boven en kwamen we uit op een ruimte waar je in het eerste deel van de Vasari Corridor keek, de korte gang tussen Palazzo Vecchio en Uffizi. Normaal gesproken bezoek je tijdens deze toer niet het museum, maar onze gids wilde toch nog even een paar belangrijke werken laten zien; waar we in een flits aan voorbij liepen. Het is kwart voor 12 en nu al zo ongelooflijk druk in het museum, ik was blij dat ik daar nu niet voor kwam…

Nog even hadden we een prachtig uitzicht over de Ponte Vecchio en kon je mooi zien hoe de Vasari Corridor over de rivier de Arno heen loopt, richting Palazzo Pitti.
Het mooiste moment was toen we aankwamen bij de deur. Toen de gids wenkte dat we klaar waren om aan de tour te beginnen, deden twee personeelsleden van Uffizi allebei tegelijk een deur open en keek je in de lang gang, met eerst een lange trap naar beneden. Nieuwsgierige toeristen keken toe hoe wij in de gang afdaalden naar beneden en met het sluiten van de deur waren we beland in een oase van rust! 
We waren beland in de gang die eeuwen alleen was voorbehouden aan de Medici familie. De gids begon meteen te vertellen over de bijzondere kunstcollectie in de corridor; hier bevinden zich namelijk de belangrijkste collectie zelfportretten van de hele wereld! Je vind hier bijzondere 17e en 18e eeuwse portretten van de Medici familie, maar ook een waardevolle collectie zelfportretten van beroemde Italiaanse en buitenlandse schilders als o.a. Rembrandt van Rijn, Peter Paul Rubens en Marc Chagall. 
Een schilderij die ook aandacht kreeg, was een verwoest exemplaar als gevolg van een vernietigende bomaanslag in 1993, waarschijnlijk door de Maffia. 

Buiten de bijzondere collectie kunst, waren de uitzichten over de rivier en Florence adembenemend. In het midden van de Ponte Vecchio zaten een paar grote ramen met het mooiste uitzicht. Deze zouden naar verluid zijn gebouw in opdracht van Hitler. Doordat hij het uitzicht vanaf de corridor zo mooi vond, werd deze beroemde brug als enige gespaard van de bombardementen. 

 Net als de Medici vroeger, kon je ongezien door de kleine ronde ramen naar benden gluren waar je hordes toeristen voorbij ziet lopen en je kijkt natuurlijk op de juwelierswinkeltjes die op deze brug gevestigd zijn. Vroeger zaten hier slagers, maar toen de stinkende geur doordrong tot in de Corridor, moesten ze plaatsmaken voor goudsmeden.

Aan het einde van de Ponte Vecchio wordt de Corridor een stuk smaller en loopt om de Manelli's toren, het enige gebouw waarvan de eigenaar het niet wilde verkopen aan Cosimo I de Medici. Dan maar eromheen, moet deze machtige heerser hebben gedacht!

De Corridor is ook tegen de Santa Felicita kerk aangebouwd, waar je vanuit de gang zo inkijkt. Hier kon Cosimo de mis bijwonen, zonder in kerk te hoeven gaan zitten.

Na een wandeling van anderhalf uur kwamen we door de blauwe deur, links van Grotta Grande. Nog even gingen we voor Palazzo Pitti op de foto met de groep en vertelde de gids dat wij voor de langste steen van het paleis stonden; 12 meter aan een stuk!

 Na deze geweldige bijzondere tour ben ik mezelf thuis gaan voorbereiden voor het examen van morgen.