Na het heerlijke weekend in München, begon deze week de emaille cursus!
Dinsdag 12 maart startte we met de introductie van emaille. Nicolas Kircher en zijn vrouw waren uit Duitsland naar Florence gekomen om ons alles te leren over deze versierings techniek. Ze hadden een oven meegebracht, alle benodigde gereedschappen en natuurlijk de emaille poeders in alle kleuren.
Tijdens een powerpoint presentatie vertelde Nicolas alles over emaille in het algemeen en over de toepassing in de kunst door de jaren heen.
Daarna besprak hij het ontwerpproces en waar vormen aan moeten voldoen. Punten zullen bijv. sneller afbreken en bepaalde kleuren zijn kwetsbaarder. Met alle kennis zijn we vervolgens aan de gang gegaan om zelf een ontwerp te maken. Deze week gaan we een proefje met emaille maken om te bekijken welke kleuren je wilt gaan gebruiken en daarna maken we een werkstuk met de Cloisonné techniek (emaille gescheiden door dunne scheidingswandjes, waarvoor wij gouddraad gebruikten).
We kregen de opdracht om eerst de contouren te bedenken en daarna mochten we pas nadenken over de invulling met lijnen. Het inkleuren van de vakken was de laatste stap.
Nicolas heeft zijn hele leven alles geleerd over emaille en kent de techniek door en door. Ook wist hij veel te vertellen over het maken van een goed ontwerp met emaille en hij gaf iedereen de nodige tips. Nadat het ontwerp goed gekeurd was, kregen we dun koperplaat en daar zaagde we de vorm uit. Vervolgens moesten we de rand ombuigen en zorgen dat de gehele vorm vlak bleef staan. Het was de bedoeling dat je het plaatje wat bollend maakte, door in het midden het metaal uit te hameren.
Woensdag 13 bracht ik conter emaille aan op de achterkant van het koperen plaatje (in de holte die was ontstaan na het ombuigen van de rand).
Een speciale lijm moesten we aanbrengen op de randen van de vorm en daarna zeefden we een egale laag conter emaille over de vorm tot de aangegeven dikte. Met een ovenschep tilden we het plaatje op en legde deze op een glasvezelmatje om vervolgens te drogen op de oven. De plaatjes werden om de beurt in de oven gelegd. Dat was voor sommige al een hele klus, want bij een enkeling kieperde het werkstuk met emaille poeder en al om in de oven, of verlorene een deel onderweg!
Er bestaat geen tijd hoelang het werkstuk in de oven moet, we moesten via een kijkgat aan de bovenkant kijken of het emaille poeder al gesmolten was en een zwarte kleur kreeg. Voor conter emaille geldt dat te lang beter is, dan te kort.
Wanneer het plaatje niet geheel met emaille bedekt was, moesten we de oxides wegfrezen en deze plekken opnieuw emailleren. Met een spateltje, bracht ik ter plekke nieuwe conter emaille aan.
Na het emailleren van de achterkant van het werkstuk en een proefplaatje, was het de tijd om de kleuren definitief te bepalen. Nicolas had een plank vol met alle verschillende kleuren die we konden gebruiken. Wij werkten deze week met opake emaille, omdat fouten minder snel zichtbaar zijn en het werken met transparante emaille meer tijd kost.
Na het bespreken kreeg je van zijn vrouw de flesjes met emaille poeders en moest je de kleuren eerst gaan wassen. Je doet wat poeder in een koperen schaaltje, wast met water, giet deze af in een bakje met koffiefilter en herhaalt dit tot het afgiet water niet meer gekleurd is! Pas daarna is de kleur klaar voor gebruik.
Met een spatel bracht ik een voor een de kleuren aan op het koperen plaatje. Met koffiefilter papier haalde ik het water uit de emaille, om te voorkomen dat de kleuren met elkaar vermengen. Na al het water uit het emaille gehaald te hebben en drogen op de oven, kon het plaatje de oven in. Na het afkoelen, vijlde ik de bovenkant vlak en daarna moest ik de tweede laag aanbrengen. Ik koos ervoor om ditmaal de bovenzijde glanzend te houden.
Donderdag 14 maart begon ik aan het ontwerp die ik getekend had. Ditmaal oefenden we de Cloisonné techniek en boog ik van dun gouddraad de lijnen die ik getekend had. We moesten van te voren alle lijnen zo uitdenken, dat elke los deel gouddraad op zijn minst over een bocht of hoek beschikte (anders vallen deze om in de oven). Na het uitgloeien van het gouddraad in de oven op 800 graden, goed wassen en schoonmaken; kon ik de delen over de koper plaat uitleggen tot de vorm klopte.
De blauw en groene kleuren had ik gewassen en ik kon beginnen met het vullen van de cellen. Dit was vrij lastig in het begin, omdat het gouddraad los wiebelde op de koperen plaat. Maar de stabiliteit kwam vanzelf, naarmate meer delen opgevuld waren door emaille poeder. Het is een priegelig werkje om de emaille in de cellen aan te brengen en niet per ongeluk in een ander vak! Onder een foto van een geconcentreerde klasgenoot aan het werk.
Door de dikke laag emaille, moest de vorm minimaal een uur drogen en daarna de oven in. Bij kleur emailles komt de tijd nauwkeuriger en moest ik het werkstuk de oven uithalen wanneer de emaille tegen het gouddraad aan gesmolten was. Het leuke is om te zien hoe de kleur veranderd, wanneer je het plaatje buiten de oven laat afkoelen.
Ik had nog wat andere ontwerpen verder uitgewerkt en daar was een vorm uitgekomen, afgeleid van de Toekan. Ik maakte nog een koeperen plaatje en emailleerde de achterzijde met conter emaille.
Vrijdag 15 maart bracht ik een tweede laag emaille aan op het werkstuk waar ik gisteren aan begonnen was. Ditmaal een dunne laag en moest je goed opletten de scheidingslijnen tussen de kleuren te handhaven door het ontbreken van het gouddraad.
In een ander proefje wilde ik geen gouddraad gebruiken (wordt een beetje duur voor een simpel proefje!), maar koperdraad. Ik maakte deze zelf en daarna herhaalde ik de stappen als eerder beschreven. Omdat ik geen tijd had om nieuwe kleuren te wassen, was ik afhankelijk van de kleuren die klasgenoten over hadden. Het emaille proefje met de Cloisonné techniek vijlde ik vlak aan de bovenzijde totdat je het gouddraad mooi zag en de ander liet ik glanzend. Aan de randen vijlde ik een facet, om deze minder kwetsbaar te maken.
Aan het einde van deze geweldige cursus emailleren, bespraken we de resultaten en gaf Nicolas nog een presentatie vol met tips over de techniek, werkwijze en tips voor het kopen van de juiste spullen. Een tip die ik na de lezing nog uitvoerde, was het smelten van een bolletje speciale wax over het oppervlak en dit uitwrijven. Dit beschermt het emaille en voorkomt kleurvervaging door de zon.
Zaterdag 16 maart was het eindelijk mooi weer, na alle regenachtige dagen (het regent veel in Italië tijdens de lente). Volop lenteweer met zonneschijn en een blauwe lucht!
Ik ben door het authentieke deel van de stad gelopen, naar nieuwe wijken en parken waar ik nog niet eerder geweest was. Ik houd van fotograferen en wilde eens een ander stuk van Florence laten zien! Deze prachtige stad heeft namelijk nog veel meer moois te bieden, dan de Ponte Vecchio en de Dom!
Ik ben over de plaatselijke rommelmarkt gelopen waar je een ongelooflijke berg troep bij elkaar zag. Een Italiaan wilde een ouderwetse deurbel-klok kopen en probeerde ze een voor een uit voor het geluid. Een oude opa schuifelde over het plein heen en weer, blijkbaar een dagelijkse routine! Bij een bloemenstal zaten twee beeldige honden die, afgeleid door alle voorbijgangers, geen aandacht voor elkaar hadden. Een Afrikaan die nu even geen paraplu's en prullaria's verkocht, lag te slapen in de zon.
Bij de overdekte markt was het een drukte van jawelste met Italianen die de wekelijks bootschappen aan het doen waren. Bij de kledingkramen was het graaien in de koopjes hoek en ook de tweedehands bontjassen vonden een nieuwe eigenaar. Tussen de kraampjes door zag ik een opa voorbij schuifelen in een wel heel excentrieke kledingstijl! 
Eten is heel erg belangrijk voor de Italianen en in het weekend gaat de uitgebreide lunch vaak over tot in het diner. Niet verwonderlijk dat het doen van de inkopen een belangrijke aangelegenheid is. Met zorg worden de ingrediënten uitgezocht en wanneer het mogelijk is ook geproefd. Er wordt veel geknepen in de vruchten, kazen en zelfs salami's om te kijken hoe rijp ze zijn!
Uiteraard veel Italiaanse producten van topkwaliteit als de buffalo mozzarella, grote parmezaanse kazen, bakken met olijven, pesto's en prachtige verse tomaten.
Door smalle straten ben ik richting Piazza Donatello gelopen. Op zich een niet bijzonder plein met een gigantische rotonde waar de auto's voorbij scheuren, hetzij dat op de rotonde een oude begraafplaats verscholen ligt op een ommuurde heuvel begroeid met cipressen.
Ik vervolgde mijn wandeling richting Piazza Della Liberta. Dit plein is omringt door gebouwen beschilderd in een heldere oranje kleur en beschikken allemaal over een zuilengalerij. Op de rotonde is een klein prakje gevestigd met een vijver en twee poorten. De poort S. Gallo die uit 1284 stamt is een van de oudste van Florence, en daartegenover is later de Arc de Triomphe van Florence neergezet (de foto hieronder).
Via een klein bruggetje stak ik de andere rivier van Florence over en liep door de poort van een mooi park naar binnen. Geen toeristen, alleen maar Italianen die genoten van de zon, de vrije dag en deze mooie plek.
Naast de bomen die vol in bloei stonden met witte en roze bloesem, stond er een grote plantenkas in Engelse stijl. Via een brug over de spoorlijn, kwam ik terecht in het hoger gelegen deel van het park. Boven aangekomen had ik een prachtig uitzicht over de stad, met in de verte de Dom en nog verder de Toscaanse heuvels aan de andere kant van de stad. Opvallend was de prachtige fontein in de vorm van een draak. Boven aan de heuvel stroomde het water uit de kronkelde staart van de draak naar beneden, tot het als een kleine waterval uit de mond van de draak spoot. De draak was gemaakt van een prachtig steen mozaïek en metaal. 
Ik verliet het park, liep de heuvel naar benden door een villa wijk en daar stond ik voor de ingang van een nieuw park dat bij een verlaten villa hoorde. Een lang pad van trappen leidde naar de villa boven op de heuvel. Aan weerszijde stond een groepje palmbomen en wilde bloemen in het gras. In de tuin van dit landgoed zaten veel vlinders bij de bomen die vol in bloei stonden, dat blijft een mooi gezicht. Aangrenzend volgde nog een klein park, waar een klein beekje doorheen stroomde. De speeltuin zat vol met Italiaanse ouders en kleine kinderen.
Bij de uitgang van dit park, zag ik de ingang naar het park waar ik eigenlijk naar op zoek was! Het landgoed van van Villa Stibbert. Een oase van rust is dit groene park. Onder de hoge bomen stond de bieslook in bloei met prachtige paarse bloemen. Een trapje leidde naar een lager gelegen deel van de tuin en daar stuitte ik onverwacht op een grote vijver met een Egyptische tempel inclusief sfinxen en een obelisk! Deze merkwaardige plek werd nog mooier toen de vijver vol bleek te zitten met schildpadden die allemaal het beste plekje in de zon probeerden te bemachtigen en in groepjes bij elkaar zwommen. 
Het park was duidelijk geliefd bij Italianen voor een plekje in de rust en natuur en om hard te lopen. Terug naar boven kwam ik een prachtig stukje tuin tegen met een waterpartij compleet met bruggetje en exotische palmen. Boven aangekomen stond daar een kleine Griekse tempel met een marmeren beeld erin. Naast de oranjerie met de exotische planten en de paardenstal, stond op de top van de heuvel natuurlijk het enorme landhuis wat met de kantelen ook iets weg had van een kasteel.
In het landhuis van Frederick Stibert bleek een museum gehuisvest te zijn die hij zelf aangelegd had. Deze rijke man had een passie voor verzamelen van mooie spullen en in het bijzonder antieke legerharnassen, wapens en dergelijke. Na verloop van tijd was het huis te klein geworden voor de enorme verzameling en dus kocht hij het landhuis iets verderop gelegen en bouwde het aan zijn huis vast!
Je mag niet vrij rondlopen in het museum, om 5 uur startte een rondleiding van een uur. Geen toerist wist deze plek te vinden, alleen maar Italianen in de groep.
Ik heb nog nooit zo'n bizar landhuis gezien. Het huis stond bomvol met kunst, zodat je goed moest opletten waar je liep en met je tas geen antieke vaas omstoot! Heel veel wapens, harnassen en andere legeruitrustingen, in vitrines en hangend aan de muur; vaak nog hoog ook. Het bijzondere om te zien waren vooral de zalen waar een compleet leger stond uitgestald. Nauwkeurig gemaakte poppen, aangekleed met harnassen en zittend op paarden stond in lange rijen opengesteld, in statige houdingen. Best wel bizar om te zien, maar leuk om er omheen te lopen en alles van dichtbij te mogen bekijken. We mochten ook nog even voelen hoe zwaar de harnas stukken zijn, een maliën kolder en ik heb nog een kap over mijn hoofd gezet!
Daarnaast een grote verzameling antieke meubels, porseleinen beeldjes van over de hele wereld, de originele kleding van Napoleon toen hij koning van Italië was en een kamer omgebouwd tot een soort tent gemaakt van de 17 district vlaggen van Siena die gebruikt werden tijdens de paardenrace. De benedenverdieping was in bewoonde tijden al een privé museum, de bovenverdieping bestond uit de slaapvertrekken. In het vertrek van de overleden moeder van Frederick, had hij ter ere van haar een wel heel bijzonder en mooi bed neergezet.
Een onverwacht verassend en zeer geslaagd museumbezoek. Op de terugtocht maakte ik de dag compleet met een lekker Italiaans ijsje bij de beste ijssalon van Florence, verscholen in de stad buiten de toeristische hoofdstraten.
Een bezoek aan San Gimignano is natuurlijk niet compleet, zonder een ijsje gegeten te hebben van de ijsgod van Italië: Sergio Dondoli! Er stond de hele dag al een wachtrij voor de deur en niet voor niks, want ik moet eerlijk zeggen dat dit echt het lekkerste ijs is dat ik ooit gegeten heb! Ik had een knapperige hoorn, met 3 bollen ijs: mango, passievrucht en limoen. Op de deur en binnen in de zaak hingen allemaal foto's van filmploegen en bekende sterren die allemaal hier een ijsje gegeten hebben en Sergio was zelf ook in de zaak aanwezig. 
